Pokhara en de Annapurna circuit

Week Pokhara dag 18 - 24

Deze week doe ik even in een keer, omdat ik mezelf een weekje vrij had gegeven van het dagelijks schrijven. Pokhara is echt een wereld van verschil vergeleken met Kathmandu. De reis ernaartoe verliep voorspoedig. Nadat we afscheid hadden genomen van Rajesh, op een heel on Nederlandse manier met alleen een ‘see Ya!’ vertrokken we met de bus naar onze volgende bestemming: Pokhara. Nadat we zo intensief met elkaar hadden opgetrokken viel een knuffel toch beter op zijn plaats. Maar ja hier moet je zowat gelijk met diegene trouwen als je dat in het openbaar doet, dus beter van niet . Na een reis van ongeveer 7 uur kwamen we aan op het busstation van Pokhara. Gelukkig hadden we al een guest house geboekt, want er kwamen al 20 mannetjes op ons af met bordjes van hostels, hotels en resorts. Het eerste wat we wilden doen was niet douchen, maar ETEN!! Ondertussen was het echt gaan stormen, hagelen en regenen dus zaten we nog lang te genieten van onze sandwich met friet. Heerlijk!

De eerste twee dagen hebben we het vooral heel rustig aangedaan. Lekker gegeten, geskypt, cocktails gedronken, wandelingen gemaakt en gechilled bij het mega grote en mooie meer hier. De sfeer is heel anders dan in Kathmandu. Voor mijn gevoel is het meer relaxed, minder druk en meer een vakantie gevoel. Dit betekent ook dat er veel meer toeristen zijn en je ziet dan ook dat het een stad in opbouw is. Overal zijn ze de grootste en mooiste hotels en resorts uit te grond aan het stouwen.

Natuurlijk hebben we niet alleen maar gerelaxt, maar ook wat cultuur gesnoven en (gevaarlijke) sporten uitgeoefend. Devi’s Falls was de eerste toeristische attractie die we bereikten per fiets. Lekker op z’n Hollands dus. Dit was echter de eerste keer ooit dat ik heb moeten betalen om m’n fiets te parkeren. Echt wtf. Devi’s Fall zelf viel een beetje tegen. Er waren voor mijn gevoel alleen maar Indiase families met alle toeters en bellen waarmee ze aankwamen en die van de toch al niet zo mooie waterval, een echte afknapper maakte. We hielden het al snel voor gezien en staken de straat over om naar een beroemde grot te gaan. Dit was gelukkig een compleet tegenovergestelde ervaring! Op de Indiase families na, was het een super mooie grot. Je moest goed op je stappen letten en tegelijkertijd ook op je hoofd, want bij sommige stukken waren de passages niet hoger als je schouders. Ook dit keer heb ik maar 1 keer mijn hoofd gestoten. Overwinning!

Op dag 4 van Pokhara hebben we letterlijk de sprong gewaagd en zijn we gaan paragliden. Super spannend, maar uiteindelijk heel gaaf om te doen! We werden om 9 uur opgehaald en vertrokken met nog twee andere Canadese meiden in een busje om naar de top van de berg te rijden. We gingen steeds hoger en hoger en ik begon hem ook steeds meer te knijpen. Ga ik zo echt deze berg af vliegen? Echt? Een redelijk vlak grasveldje was ons vertrekpunt. Je zag dus de afgrond waar je zo hard als je kon vanaf moest springen. Pfoeeee okee niet denken, maar rennen! En toen ineens raakten m’n voeten de grond niet meer en vloog ik! Mijn ‘bestuurder’ zal ik maar zeggen, was een jong blond Russisch meisje. Ik kon het niet laten om te vragen hoe lang ze dit al deed. Al vanaf haar 12e vloog ze alleen! Toen was ik wel gerustgesteld. Onder het vliegen maakte ze honderden foto’s en een filmpje. Om hoger te komen moesten we steeds rondjes vliegen. Nou dat is nou niet echt lekker voor mijn maag en op een gegeven moment werd ik best wel misselijk. Het is net alsof je in een gigantische zweefmolen zit. Ik kon even bijkomen op de rechte stukken, maar toen ze naar een mede paraglider wees die stunts aan het doen was en vervolgens aan mij vroeg of ik dat ook wilde doen, bedankte ik vriendelijk. Dit was wel weer even genoeg voor nu. Eenmaal veilig geland moest ik echt even bijkomen, maar we did it!

We hebben ook nog een dag voor een paar uur een bootje gehuurd en hebben zelf wat rond gepeddeld. Verder gewoon heel veel lekker gegeten en nieuwe mensen ontmoet. Waaronder een Fransman die al 8 jaar aan het reizen was. Hij kwam dan elke keer een paar maanden in Frankrijk en hup daar ging ie weer. Zijn volgende plan was om 5 maanden in Noorwegen te wonen en te werken om te sparen voor een nieuwe reis. Hij was pas 25!! Wat een leven zeg. Toch ben ik helemaal niet jaloers, want ik zou iedereen in Nederland veel te veel missen en 3 maanden vind ik weer lang genoeg.

Ondertussen heb ik ook de tijd in Pokhara gebruikt om al mijn vluchten te boeken voor de komende maanden. 13 april vliegen we naar Bangkok en dan meeten we Simone twee dagen daarna. Dan gaan we naar Phi Phi en vervolgens naar Koh Chang om daar mijn vriendin Eveline op te zoeken die daar sinds een paar maanden woont en werkt op het resort van haar vader. Op 29 april vliegen we naar Yangon in Myanmar en vanuit daar gaat Thirs in haar eentje verder, vliegt Simone naar huis en vlieg ik naar Bali om Robin te ontmoeten! Woehoe zin in! Maar first things first, we moeten eerst nog een 17 daagse trekking overleven waarbij het hoogste punt op 5416 meter ligt en we soms moeten slapen als het -10 graden Celsius is. Krijg er nu al spontaan kippenvel van.

Dag 25 – Annapurna trekking dag 1 – Besi Sahar 820 m.

Of naja ‘trekking’... We hebben nog geen stap in de bergen gezet. We zouden eerst een bus om 12 uur ’s middags nemen, maar Shiva had ons geadviseerd om toch echt een bus vroeg in de ochtend te nemen. Wij doen dat natuurlijk braaf en om 5 uur hadden we onze wekker gezet, zodat we om half 7 de bus konden nemen. Na een helse rit van 5 uur kwamen we aan in Besi Sahar. We hadden veel mensen ontmoet die deze tocht zonder gids wilden maken. We zijn er nog steeds niet uit of dat stoer of gewoon heel erg ondoordacht, stom en overmoedig is. Wij zijn in ieder geval heel erg blij met onze guide (Govinda; broer van Shiva) en porter (Durga) . We belden onze guide en hij zei dat ze in de file zaten en dat het nog een uur of twee uur zou duren. Vervolgens sloot hij het gesprek af met ‘see you tonight!’. Huh.. Het was pas 12 uur! Dus hebben we onszelf ongeveer 5 uur moeten vermaken. Eenmaal gearriveerd vroeg hij waarom we er zo vroeg waren. Are you kidding me? Hiervoor ben ik echt veel te Nederlands... Waarom moesten we perse een bus om half 7 nemen? Ondertussen wel veel andere trekkers gesproken, waaronder twee Israëliërs. Een vader en zijn zoon van 13 die speciaal voor deze trekking naar Nepal zijn gekomen. Ook heb ik voor het eerst in mijn leven Russische hippies ontmoet. Drie blonde vrouwen, twee bebaarde jonge mannen en een monstertje van 5 jaar. Serieus dat kind was zo’n 5 jaar en had het gezicht van een duiveltje. Hij beet ook iedereen en zijn hippie ouders zeiden er niets van. Ach ja, mensen verander je niet. Terwijl ik dit schrijf, zijn we aan het relaxen op de zachtste matrassen tot nu toe! Het kan niet anders dan dat we een goede nachtrust zullen hebben hier. Even afkloppen.

Dag 26 – Annapurna dag 2 – Bahundanda 1310 m.

Om 6 uur ging de wekker en zaten we een uur later aan ons ontbijt. Yoghurt met muesli en fruit. Een hele bak vol en ik moest het van mezelf allemaal opeten. Eindelijk vertrokken we en mijn backpack was zelfs nog groter dan normaal, de porter had er allemaal touwen omheen gespannen zodat ook nog de slaapzakken en zijn eigen rugtas eraan vast zaten. Het was een heel gevaarte geworden, die pak hem weg 25 kilo woog. Onze porter is echt een kop kleiner dan ons en best wel oud, zo rond de 50 (sorry pap, mam voor mij is dat nu nog oud). En hij moet dat ding meer dan 2 weken op zijn rug dragen. Toen ik 10 minuten aan het lopen was voelde ik echter al mijn kleine dagrugzak zitten op mijn rug. Ik ben dus aan de ene kant heel blij dat we een porter hebben, maar aan de andere kant voel ik me ook best schuldig dat hij nu de spullen van 3 man moet sjouwen. Het voelt goed, maar ook weer niet. De wandeling zelf was echt prachtig. Op een gegeven moment kom je in een soort van ritme. Zeker als ik mijn muziek op heb staan. Alleen op sommige stukken en vooral op het laatst moest ik mezelf echt dwingen om niet na te denken en me steeds af te vragen waarom ik dit ook alweer vrijwillig doe, maar door te lopen. Voetje voor voetje, met de geluiden van de vogels, de wind door de bladeren van de bomen en het regelmatige tikken van onze wandelstokken. Waar ik heeeel blij mee ben is dat ik die nog op het laatste moment had gekocht. Eerst voelden ze nog een beetje onwennig aan, maar na een paar uur werden ze meer een verlengstuk van jezelf.

Onze gids raadde ons aan om water purifying drops te kopen. Per liter water, moet je drie druppels hiervan inschenken en moet je een half uur wachten voordat je het kan drinken. Het is een soort van chloride, dus het water heeft wel een apart smaakje. Naja we probeerden het toch maar, want het water is hoog in de bergen best duur. 3 euro voor een liter en je moet op grote hoogte minimaal 3 à 4 liter water per dag drinken. Wat voor mij nog een hele uitdaging wordt, want thuis drink ik misschien net aan een liter per dag.

De paden waar we op lopen zijn vooral zand en steen paden. Op meerder stukken was het lekker vlak en kon ik genieten van al het moois dat ons omringde. Het is moeilijk om dat te omschrijven. Wat je hier ziet is overweldigend en mysterieus, met bergen die achter de mist vervagen. Rotsen zo hoog dat je het einde niet kan zien en afgronden zo steil, dat je daar absoluut niet naar beneden zou willen vallen, omdat je anders minstens 100 botbreuken zou oplopen. De rivier die we deze trekking omhoog gaan volgen is echt prachtig, krachtig, woest en dodelijk tegelijk. De stroming is op sommige plekken zo sterk dat witte schuimkragen worden gevormd. Op andere plekken wil je er weer zo inspringen, zo kalm en helder ziet het eruit. Ik denk dat ik er vooral in wilde springen op de momenten waarbij mijn lichaam echt oververhit raakte en ik voor mijn gevoel een halve liter vocht per uur verloor. Hoe wild de stroming ook was, het zag er erg aantrekkelijk uit.

We hadden een lunchpauze stop om 11 uur en om kwart over 2 kwamen we (godzijdank) aan bij ons tweede stop van de trek. We hebben een.. Hoe zal ik het zeggen.. Lief kamertje, met warme douche en normale wc! Echt luxe voor ons. Twee andere trekkers arriveerden net na ons. Twee Nieuw-Zeelandse dames van ongeveer 60/70 jaar. Wat een power hebben zij om deze trekking te doen zeg! Respect.

Nu zitten we lekker warm binnen in onze kamer waar Thirs mij zojuist heeft gered van een vieze rondvliegende tor. Ik leek Lisanne wel haha! Het onweert en stormt buiten, maar daar hebben wij geen last van. Al moet ik zo wel de moed verzamelen om naar de wc te gaan die buiten is..bummer.

Dag 27 – Annapurna dag 3 Chamche 1385 m.

Mijn schouders hebben het zwaar te verduren. Of in ieder geval voelt het alsof er een knak in zit en dan alleen in mijn rechterschouder. Waarschijnlijk heb ik de banden van mijn rugtas daar iets strakker aangespannen of zoiets. Zes uur lopen is zo ongeveer het streven van elke dag. De tocht van vandaag begon in de schaduw met een soort van pad van keien die hoog en laag, overal uitstaken. Die eerste paar uur vond ik ook het zwaarst. Wel prachtig, maar als je niet uitkeek waar je je voet zette kon je zo uitglijden. Ik ben keer op keer dankbaar voor mijn wandelstokken. Deze dag kwamen we ook de eerste paar watervallen tegen. Zo mooi, overal waar je kijkt zijn net plaatjes van ansichtkaarten. Op een gegeven moment werd ons gevraagd of we een short cut wilde nemen die ongeveer 7 minuten lopen was. Maar dan echt stijl omhoog. Of de normale weg die 20 à 25 minuten zou duren. We besloten de lange weg te nemen, maar op de een of andere manier begreep Govinda dat niet zo, of hij deed alsof hij ons niet begreep dat kan ook. Anyway, hij begon al aan de stijle wand, dus hadden we weinig keus dan hem volgen. Het was leuk! Het kostte heel veel inspanning en op een bepaald moment was ik even alleen en zag ik alleen onze porter boven me naar rechts gaan. Voor me zag ik een rotswand die bijna tot aan mijn nek kwam en er was gewoon geen andere weg. Met handen en voeten ben ik er met pijn en moeite overheen geklommen. Eenmaal boven moest ik even bijkomen, maar het gaf wel een kick! Later op de dag begon het te regenen en kon ik voor het eerst mijn regenjas aandoen die ik elke dag meesleepte, yes! We moesten wel schuilen, want op een bepaald moment kwam het met bakken uit de hemel. We kwamen ook een Nederlands meisje tegen die we al in de bus naar Besi Sahar hadden ontmoet. Thirs en ik moesten al steeds aan haar denken en vroegen ons af hoe het met haar ging, nou en toen kwam ze daar zomaar de hoek om! Het was heel gezellig met haar en we hebben genoten van de rust uren na trekking dag 3.

Dag 28 – Annapurna dag 4. Darhapani 1900 m.

Auw, ik heb echt overal spierpijn. Mijn kuiten, bovenbenen, buik, nek, schouders, alles doet pijn. Jeetje gebruik ik echt zoveel spieren tijdens het lopen? Na twee minuten lopen namen we afscheid van Rosanne. Zij wilde de oude weg belopen en wij zouden die nieuwe weg vervolgen. Volgens Govinda was deze breder, makkelijker te lopen en had weidere uitzichten. Verkocht! We liepen op sommige plaatsten langs stukken waar honderden Nepalese arbeiders met gevaar voor eigen leven in de berg hebben lopen hakken om een pad te maken waar wij op dat moment op liepen. Er was ook een memorial gemaakt met de namen van arbeiders die zelfs hun leven daarvoor hebben verloren. Op dat punt ontmoeten we voor het eerst een grote en gezellige groep Spanjaarden. Een groep bestaande uit tien man van een jaar of 27 tot achterin de 50. Ze spraken nauwelijks Engels, maar dat hoefde ook niet, ze waren vriendelijk en gaven ons een snoepje! We hebben tijdens de lunch de Israëlische Liam ontmoet. Hij was van plan 6 maanden te reizen, maar het beviel hem zo goed dat hij zijn reis zou verlengen en uiteindelijk wilde eindigen in Australië. Niet alleen passeerden we zo nu en dan een groepje trekkers, maar ook hele kuddes schapen en geiten moesten we voorbij. Leuk in het begin, maar blijkbaar ben ik ook voor schapenhaar of zoiets allergisch en moest ik ze zo snel mogelijk passeren. Om de zoveel minuten zagen we weer een mooie waterval en bijbehorend stroompje waar we overheen moesten klimmen. In de avond hadden we lange gesprekken over onvoorzichtige en onervaren mensen die alleen gaan trekken. Na de verhalen die Govinda ons had verteld, ben ik zo blij dat we in een gids en porter hebben geïnvesteerd. Je speelt gewoon echt met je leven en bent ongelofelijk overmoedig als je denkt dat je deze trekking wel eventjes alleen kan doen, zonder ook maar enige trekking ervaring te hebben. Nu kan het nog wel prima,maar na een paar dagen komt de vrieskou en de meters hoge sneeuw. Verschillende mensen alleen op pad zijn dagen zoek geweest en hebben zwaar geleden. Dat zal ons zeker niet gebeuren! En ook al lukt het dit soort mensen wel, ze hebben altijd hulp gekregen van andere trekkers, die wel gidsen hebben en dus meer weten. Ze profiteren daarvan, maar zorgen uiteindelijk voor veel kopzorgen voor de gidsen. Stel er gebeurd wat, dan voelt een voorbijkomende gids zich natuurlijk wel verantwoordelijk om te helpen en moet alles uit eigen zak betalen. Als je zo hoog gaat als wij, moet je met het een en ander rekening houden. Iedereen heeft kans op hoogteziekte. Zelfs onze gids en porter kunnen het krijgen, ook al zijn ze de pass al meer dan 40 keer gepasseerd. De gouden regel is hier : ascend slowy. Je mag officieel niet meer dan 500 meter per dag stijgen. Of in ieder geval, je mag wel meer stijgen, maar dan moet je ook weer dalen naar dat punt van 500m hoogteverschil en daar dan slapen. Op sommige plekken is dat alleen onmogelijk dus moet je de regels weer niet altijd zo nauw nemen. Afijn weer wat geleerd.

Dag 29– Annapurna dag 5 Chame 2710 m.

Mijn eerste blarenpleister is een feit! Nou mag ik niet klagen, zeker in vergelijking met Thirsa wiens voeten helemaal onder zitten geplakt met die dingen. We merkten dat deze dag een stuk koeler was dan de vorige dagen en zelfs kon ik al een beetje merken minder zuurstof te hebben. Na een short cut van een paar minuten was ik al helemaal buiten adem. Gelukkig hoefden we vandaag niet heel lang te lopen en waren we al om 12 uur ’s middags klaar voor de dag. De groep Spanjaarden was er gezellig ook en we hebben lang binnen gezeten, want buiten regende het onafgebroken. We hebben twee nieuwe kaartspellen geleerd en dit urenlang gespeeld. Niet alleen om de tijd te doden, maar een van de twee is een ongelofelijk verslavend spel. ’s Nachts was het weer een stuk koeler en heb ik voor het eerst met meerdere Thermo lagen geslapen. Ik had eerlijk gezegd deze kou niet verwacht zo vroeg nog maar in onze trekking. Ben benieuwd wat ons nog te wachten staat.

Dag 30 - Annapurna dag 6. Lower Pisang 3250 m.

Eigenlijk ben ik te lui om te schrijven, maar aangezien mijn boek toch niet helemaal is zoals ik had gehoopt, is dit toch de perfecte manier om de tijd te doden. We zitten op dit moment bij een hele oude kachel. Ik stel me zo voor dat dit een van de eerste ooit is geweest. We zitten hier met een groepje van zo’n 12 man. Twee Chinese trekkers die nog geen woord gesproken hebben, een Canadees stel waarmee we even gezellig geklets hebben, de gidsen, porters en wij. Soms wordt er wat gepraat, maar meestal zit iedereen diep geconcentreerd in zijn boek, of muziek te luisteren. Buiten is het net winterwonderland en doet het me meer aan kerst in december denken, in plaats van lente in april. Je bent hier echt ver van de bewoonde wereld verwijderd en dus ook van alle gemakken die we in Nederland vanzelfsprekend zouden vinden. In dit roze, witte guest house zijn zo’n 10 kamers. Dit is de eerste keer dat we ook (dikke?) dekbedden op ons bed hebben zien liggen. Gisternacht was het wel te toen in onze slaapzak, ben benieuwd of we vandaag blij zijn met die extra deken. Zoals gewoonlijk zaten we om 7 uur aan ons ontbijt. Sinds drie dagen eet ik al Tibetaans brood met honing. Echt een bord vol, maar die energie hebben we iedere dag hard nodig ook. Al na twee uur lopen begin ik altijd al een beetje trek te krijgen en ben ik blij als we bij onze lunchbestemming aankomen. Vandaag was dat in een restaurant waar de kachel echt net was aangezet, dus daar had je niet zoveel aan. Tegen de tijd dat ik mijn maaltijd ophad, waren mijn handen zo bevroren dat ze nog een uur nodig hadden om op te warmen tijdens de tocht. Ik herinner me dat ik ooit had gelezen dat je als je natte en koude sokken hebt, je ze onder je oksels moest doen, want dat is een van de warmste plekken van je lichaam. Ik wilde dat ook proberen met mijn handen, maar dat was vrijwel onmogelijk, omdat ik zo was ingepakt. Als improvisatie deed ik ze maar gewoon tussen mijn armen en verrek , na een paar minuten hielp het en werden ze warm! Eerst voelde ik nog al mijn vingers tintelen en dacht ik gelijk aan de eerste verschijnselen van hoogteziekte. Ach wat een onzin, hield ik mezelf voor. Natuurlijk tintelen ze, want nu stroomt al het bloed weer door mijn vingers. Bovendien had ik geen hoofdpijn, dus het zou wel meevallen. Dat drie tot vier liter drinken valt me trouwens best wel zwaar. Nu het kouder wordt, is het water wat we in onze flessen hebben ook een stuk kouder. Net alsof je ze uit de koelkast haalt en met zulke temperaturen is dat niet echt lekker.

De dagtrekking zelf vond ik heel lekker gaan. Onze gids Govinda had ons nog geadviseerd om nog een paar warmere en waterdichte handschoenen te kopen. Dat hadden we die ochtend gedaan en ik ben hem nog steeds heel dankbaar voor dat advies. Het miezerde al een beetje toen we vanochtend vertrokken, maar na anderhalf uur regende het gewoon hard. Ik ben ook heel blij met mijn regenbroek, die ik op het laatste moment toch maar ik mijn backpack heb gestopt. Toen we een bos bereikten ging de regen over in sneeuw en het heeft sindsdien niet meer gestopt. We hebben vandaag dus niet echt geluk gehad met het weer, maar aan de andere kant is dit ook wel weer heel bijzonder en als je jezelf goed hebt ingepakt met waterdichte en winddichte kleding, heb je het niet koud onder het lopen en kun je genieten van al het moois wat je hier ziet. De dorpjes die we voorbij komen zien er ook elke keer weer anders uit, maar als je nu door de ramen kijkt, zijn ze weer allemaal hetzelfde door de sneeuw die overal blijft liggen. Wat je ook veel ziet zijn Nepalese mensen met paraplu's. Deze gebruiken ze als wandelstok, als parasol en dus ook voor regen en sneeuw. Super handig! Onze gids en porter hadden vandaag ook geen handschoenen aan, wat mij vrij onmogelijk leek met deze vrieskou. Vandaag had ik ook mijn bril opgehouden, want vanochtend had ik wat last van mijn rechteroog. Net nu moest het natuurlijk regenen en sneeuwen, zodat mijn glazen om de paar seconden beslagen waren en mij het zicht ontnamen. Ziet er heel leuk uit voor andere, maar niet zo voor mij! Govinda vertelde ons dat het beter was om voorlopig noedels of pasta te eten. Dit omdat ze blijkbaar de rijst koken, het een paar dagen bewaren en vervolgens weer stomen en opnieuw gebruiken. Grote kans dus dat je daar iets vanop loopt. Voor de komende paar dagen moet ik Thirs ook vergezellen in haar vegetarische bestaan. Al het vlees moet kilometers hoog naar boven worden gedragen en dat gaat niet in koelbakken natuurlijk. Ook werd ons verteld dat het nu alleen nog maar meer basic wordt qua slaapplaatsen. Ik kan me dat nu nog haast niet voorstellen, omdat we in de kamer niet meer hebben dan een bed, een tafeltje en een gedeelde toilet en douche. Over een douche gesproken, eigenlijk is het nu niet slim meer om te douchen. Je lichaam moet daarna zo bijkomen en opwarmen dat het niet meer gezond is en je kans krijgt op onderkoelingsverschijnselen. Toch wilde ik mijn haar heel graag wassen en dat heb ik dus ook gedaan, met al mijn kleding en dikke jassen aan. Het was maar een lauwe douche, maar toch kwam het stoom ervan af, maar het was het waard!

Dag 31 - Annapurna dag 7 Manang 3540 m.

Wat een wereld van verschil met gister zeg! Toen kwamen we helemaal doorweekt aan bij onze guesthouse en nu heb ik gewoon verbrande, knalrode handen. Veel te laat ingesmeerd, heel dom. We hebben een prachtig uitzicht vanuit ons hotel met normale toiletten, Woehoe! Vandaag was niet echt een zware, maar wel een lange dag. We vertrokken om kwart voor 8 en het is nu half 3. We hebben net ook voor het eerst Yaks gezien! Op sommige plekken waren de paden wel heel zwaar. Door het weer van gister hadden er zelfs landverschuivingen plaatsgevonden, waardoor we van het pad af moesten wijken en soms met onze wandelschoenen helemaal weggezakt in de modder ons een weg moesten banen. Ook was er op een bepaald moment niet echt een weg meer en zaten we tot over onze knieën in de sneeuw. Zwaar!! We hebben ook een stuk of 10 jeeps gezien waar je maar de helft van de banden zag. De andere helft zat dik in de modder verstopt. Met een heel peloton probeerden ze dan die jeep uit de modder te trekken. Ik wens ze veel succes.

Dag 32 - Annapurna dag 8 Manang 3540 m.

Dat was by far de ergste nacht die ik ooit heb gehad. Dat klinkt dramatisch, maar het was echt zo. De vorige dag had ik een heel klein beetje hoofdpijn bij het opstaan, maar die was naarmate de dag vorderde helemaal verdwenen. Deze nacht kwam hij keihard terug. Om 12 uur ’s nachts werd ik wakker van het bonken van mijn eigen hoofd. Daarna heb ik nauwelijks nog geslapen en gingen allerlei rare gedachtes in mijn hoofd. Wat als ik hoogte ziekte heb en niet meer verder kan? Wat als wat als? Mijn kop stond echt op uitbarsten en ik heb mijn hoofd letterlijk vastgehouden als poging om de pijn te verzachten. Onze gids vertelde dat het normaal was dat sommige mensen last krijgen van hoofdpijn en dat we om die reden ook twee nachten verblijven in Manang: om te acclimatiseren. We bevinden ons nu al op een hoogte van 3500 meter! Dit rust dagje was dus meer dan welkom. Het is blijkbaar ook niet goed om de hele dag niets te doen, dus bezochten we een meer in het begin van de middag. Niet te vroeg dus, want we konden ein-de-lijk een keertje uitslapen. Wat voor mij niet echt uitmaakte vanwege de onrustige nacht, maar a la. Het meer was echt zo prachtig. Het is aan een kant omringt door hoge rotswanden, met op de achtergrond besneeuwde bergen. Het meer had bij onze voeten een beetje een groen/blauwe kleur en liep in de verte over in wit ijs. Gelukkig hebben we de foto’s, want wauw, dit is weer moeilijk te omschrijven. Oja, tijdens ons ontbijt hadden we ook nog een groepje trekkers ontmoet, twee Russen, een Indiase, een Nederlandse, een Portugese en een Oekraïense. Ze sliepen op een stenen veldje in drie tentjes. Koud man! Ze leken ook al jaren bevriend met elkaar, maar blijkbaar hadden ze elkaar pas geleden in Kathmandu leren kennen. Een van de Russen was helemaal naar Nepal gelift. Hij moest hiervoor in 520 verschillende auto’s, 10 landen doorkruizen en hij heeft hier in totaal 9 maanden over gedaan! Halleluja wat een leven.
De rest van de dag heb ik genoten van de zon, het uitzicht en mijn nieuwe boek van 600 pagina’s die ik hier onder het stof ergens van een plankje heb geplukt. Deze avond zal ik ook niet snel vergeten. Het begon met een gesprek tussen ons, een Nepalees en een Israëliër. Die Israëliër wilde als hij in Amsterdam zou zijn op een dag, zoals ongeveer 90% van de toeristen, naar een coffeeshop gaan en stoned worden. Wij deelden hem mee dat wij daar niks mee te maken willen hebben, nooit gedaan hebben en ook nooit zullen doen. Kwam hij met de vraag ‘Why not?’. En Thirs had een geniale wedervraag: ‘ Why wel?’ Pff nou toen kon je me echt opvegen.

Later zaten we ook heel gezellig om de kachel en kwamen er steeds meer kinderen ons vergezellen. We begrepen niets van wat ze zeiden, maar op een gegeven moment deden ze een spelletje, wat op een soort van doorgevertje leek. Sommige kinderen sloegen elkaar best wel hard, dus stelde ik voor om het minder gewelddadige spel doorfluistertje te spelen. Dit leidde tot hilarische taferelen, met Nepalese, Engelse en Nederlandse woorden die totaal vervormd aan de andere kant van de kring uitkwamen. Het was een heel gezellige en bijzondere afsluiting van deze o zo welkome uitrust dag.

Dag 33 - Annapurna dag 9 Yak Kharka 4050 m.

Jaja we zitten over de helft van onze trekking! De komende dagen worden wel heel zwaar, want daarin moeten we in drie dagen tijd ongeveer 2000 meter klimmen met een steeds minder zuurstofrijke lucht. Yak Kharka was deze keer de eindbestemming. Het was wel een zware dag met veel stijgingen, maar ook diepe dalingen waarbij je dus bij één misstap over de afgrond kon donderen. Het huisje was wel heel knus en hoe kan het ook anders, helemaal roze. De Spanjaarden en Canadezen die we eerder ontmoet hadden waren er ook weer. Ook nu moesten we weer even hoger lopen dan dat we zouden slapen en Thirs en ik hadden van het moment gebruik gemaakt om even met zijn tweetjes te zijn en ook even alleen van het mooie uitzicht te genieten. De natuur hier is zo indrukwekkend, ik voelde me daardoor heel klein, maar ook gelukkig. Ik ging zelfs even boven op een heuvel een dansje doen op mijn muziek!

Dag 35 - Annapurna dag 10 High Camp 4850 m.

De dag begon goed, want bij het openen van het gordijn brak gelijk de hele constructie er af. Heb nog geprobeerd om de boel met ducktape te maken, maar tevergeefs. Onze bestemming van vandaag was nog niet helemaal duidelijk. Of High camp, of een dorpje daaronder. Het zou de laatste avond zijn voordat we de pass over zouden gaan, dus onze gids was er voorstander van om High Camp te halen. We klommen en we klommen en kwamen op het laatste gedeelte van de dag bij een soort van ravijn terecht. We werden geadviseerd om op bepaalde stukken wat sneller te lopen en goed omhoog te kijken, want anders had je de kans om een los vallende steen op je kop te krijgen. Ondertussen kon je ook kijken naar de berggeiten die op hun grootste gemak op de steilste hellingen stonden te grazen. Jaloers! Ook krijg je naarmate we stijgen steeds minder zuurstof binnen. We zitten al een tijdje boven de bomen grens en je merkt het wel. Het lijkt wel of alle conditie die we in de afgelopen paar dagen hebben opgebouwd, helemaal is weggevaagd. Net voordat we op onze lunch bestemming arriveerden, begon het te sneeuwen. Harder en harder en Govinda had het echt in zijn hoofd gehaald dat we naar High Camp zouden gaan. Tijdens het nuttigen van onze maaltijd hadden we een Nederlands stel Loes en Peter ontmoet die we ook in Besi Sahar al hadden gezien. Zij zouden hier blijven vanwege de hoogte en de storm. Nu had ik helemaal geen zin meer om te lopen. Oké nou toch maar weer die jas en handschoenen aan en hup. Na 2 minuten kwam ik erachter dat ik mijn jas in het hutje had laten liggen. Helaas heb ik die lelijke maar o zo warme jas wel hard nodig dus moest ik weer het bergje af rollen om hem te halen. Persoonlijk vond ik het de moeilijkste 1,5 uur klimmen van de reis tot nog toe. Dat had te maken met het weer, de sneeuw, de kou, de hoogte, de glibberigheid en de vermoeidheid die ik nadat ik mijn lunch op had, toch echt wel overal begon te voelen. En toch moet je door. Pff nou in High camp was het zoooo koud. Een temperatuur van min 10, maar door de sneeuw en de keiharde windvlagen leek de gevoelstemperatuur veel en veel lager. Ze hadden wel een kachel, maar die werd pas later op de dag aangestoken om hout te besparen. Hout is op die hoogte erg schaars. Ook dat moet helemaal naar boven worden gedragen. Het was dus binnen maar ietsje warmer als buiten. De toiletten waren op 5 minuten afstand van de gemeenschappelijke uitvalsbasis/restaurant hut. Iedereen stelde het zolang mogelijk uit, maar ja als je moet dan moet je en je wist dat als je dan na 10 minuten terug was, je een uur nodig had om enigszins op te warmen. Uiteindelijk werd de kachel dan toch aangestoken en verzamelde iedereen zich in die kamer en rondom het vuur. Altijd heel gezellig en je maakt ook heel makkelijk een praatje met andere trekkers. Hier hebben we voor het eerst de Denen ontmoet. Een groepje van 5 vijftigers/zestigers die dezelfde trekking deden en gids hadden als hun kinderen een paar jaar geleden (mam, pap iets voor jullie?). We gingen vroeg naar bed, want ons wekkertje zou die ochtend om 4 uur afgaan. Met een tocht van 10 uur lang voor de boeg, zou je toch denken dat je lang genoeg moet slapen. Maar probeer dat maar is als het zo koud is in de kamer dat het ijs op de ramen en de vensterbank staat. Help!!!

Dag 36 - Annapurna dag 11 Thorong Pass 5416 m. – Muktinath 3800 m.

Om 5 uur vertrokken we in een stoet met lichtjes van tientallen hoofdzaklampen. Zo vroeg op de dag is het natuurlijk nog steeds donker. Het pad bestond uit kuilen in de sneeuw van voetstappen die door de trekkers voor ons gemaakt waren. We waren met al die trekkers, gidsen en porters bij elkaar net een slang die over de sneeuw van de berg kronkelde. Echt heel bijzonder. Het was op fysiek gebied de zwaarste dag ooit; het klimmen hield maar niet op en om de tien stappen moest je even op adem komen. We zagen verschillende trekkers onderweg die het heel zwaar hadden en zo in huilen konden uitbarsten. En weer moet je door, hoe moeilijk en zwaar het ook is. Opgeven en teruggaan is eigenlijk geen optie meer. Onderweg kwamen we ook wat vreemden taferelen tegen. Eentje nam bijvoorbeeld zijn mountainbike mee op z’n rug. Wat hij daar mee ging doen was me een raadsel, want je kon al amper lopen. Een ander kwam rennend naar beneden onze kant op. Blijkbaar was er bij een tea house waar we net even 2 minuten op adem waren gekomen, iemand zo gek om in te breken en een hele buit proviand mee te nemen. Welke lafaard doet nou zoiets?

Op zo’n hoogte lijkt alles wat je met je meedraagt 5 keer zo zwaar, dus hadden we toch onze kleine rugzakjes aan onze gids gegeven. Heel lief en heel erg nodig. Het was er daarboven zo koud dat het water in onze flessen bevroor en je eerst het drinktuitje moest bevrijden van ijs. Na wat leek een oneindigheid te duren zagen we een klein hutje ergens bovenop een soort van heuvel. Daar is hij eindelijk: de pass op 5416 meter hoog. Al dagen keken we uit naar dit moment, maar vreesden we het evenzeer. De euforie van die laatste paar stappen was een heerlijk gevoel..WE MADE IT. Ik kon echt wel janken. Dat deed ik natuurlijk niet, maar als ik het had toegelaten was het wel gebeurd. We bleven niet heel lang op de top , want je vingers vroren eraf tijdens het maken van foto’s en de wind werd steeds heftiger. Ook zei Govinda dat als we nog langer zouden wachten met de daling, het gevaarlijk glad zou worden. Heb nog wel even met mijn handschoen aan Robins naam in de sneeuw geschreven, zodat hij toch een beetje bij me was. Nu nog maar zo’n 3600 meter dalen, dat zou een eitje moeten zijn na die klim. Not!! Het was heel moeilijk en killing voor de knieën. Het eerste uur vond ik heerlijk. Je glijd gewoon naar beneden en soms leek het net of ik aan het skiën was. Ik kan alleen niet meer exact zeggen hoe vaak ik ben uitgegleden en ben gevallen. Best wel vaak in ieder geval. Thirs had het wat moeilijk met de daling dus zei ik stoer, ‘ja het maakt toch niet uit als je valt, want dan val je zacht in de sneeuw!’ Nou nog geen twee seconden later gleed mijn rechtervoet weg en klapte ik achterover in de sneeuw. Mijn achterhoofd landde op een stuk ijs en ik zag heel even sterretjes. Dat kon ik Thirs natuurlijk niet vertellen, want dan zou ze nóg langzamer gaan. Maar jeetje wat deed dat pijn! Verder ben ik nog een paar keer gevallen, maar niet meer zo hard. We gingen een paar keer heel stijl naar beneden en altijd die eeuwige sneeuw.. Eindelijk zagen we verderop een huis. Daarvoor moesten we eerst nog weer stijl naar beneden en ging de sneeuw over in een modderpad. Glad dat het was! Ik gleed half uit en Thirs ook, maar we konden elkaar nog net overeind houden. We stonden wel in een hele rare positie en een gids van een andere groep moest ons overeind helpen. Half lachend zei ik tegen Thirs dat het nu nog leuk was, omdat we nog niet echt gevallen waren. Waarom houd ik mijn grote mond ook niet? Direct daarna gleed ik languit in de modder. Mijn hele linkerkant zat helemaal onder die vieze bruine smurrie. Heb het nog een beetje proberen schoon te maken, maar tevergeefs. Ach ik had toch al langer dan een week niet gedoucht, dit kon er ook nog wel bij. Bovendien zouden we vandaag wel weer kunnen douchen! Afijn ik viel dus echt vijf meter voordat het modderpad eindigde en het was een goede show voor de mensen die 10 meter verderop buiten op het terras zaten. ‘O was it you that felll in the mud?’ Grapje zeker, ik zat helemaal onder! Na 8 uur non stop lopen konden we dan eindelijk even zitten en eten!! Pas toen ik een hap in mijn mond had merkte ik pas hoeveel honger ik had. Geen wonder, we hadden om half 5 ontbeten en hadden verder niks gegeten en alleen maar energie verbrand met lopen. Helemaal kapot en toch waren we er nog niet. Het was na de lunch nog zo’n 2 uur lopen tot onze eindbestemming. Dit was weer een totaal ander landschap. Meer een soort van maan/woestijnlandschap. En natuurlijk het allerbelangrijkste: geen sneeuw, maar een heus pad waar je op kon lopen. Na precies 10 uur lopen bereikte we Muktinath. We hadden een hotelkamer met een eigen badkamer. Halleluja..douchen!!! Ik geloof dat ik nog nooit zo genoten heb van een warme douche en een normaal toilet. Ik heb mezelf getrakteerd op een pizza en god wat smaakte die lekker! De Denen en Spanjaarden waren er ook weer en samen hebben we genoten van alle luxe. En de WiFi! Nog even geskypt met Robin en daarna viel ik als een blok in slaap.

Dag 37 - Annapurna dag 12 Kagbeni 2800 m.

Die pijn in mijn linkerknie is echt niet te harden. Het begon een paar dagen geleden al met steken, maar die heb ik nog kunnen negeren. Nu verteld mijn lichaam me helaas dat die 10 urige loopdag van gister echt teveel van het goede was. Aan het begin van de dag ging het nog wel. We gingen naar een monastry waar het boeddhisme en het hindoeïsme hand in hand samen komen. Het complexwas veel groter dan ik had verwacht. Na honderden trappen omhoog kwam je bij de hoofdtempel met daarvoor twee vierkante basins. De zon scheen, maar desalniettemin lag het hele tempelcomplex onder met sneeuw. Overal om je heen zag je mensen in hun onderbroek in het water stappen. Sommige giechelend en andere heel serieus. Ze laten zich onderdompelen in het koude water en nemen een douche in een lange laan met waterstralen. Oftewel in mijn ogen rennen ze als gekken in de kou onder die ijskoude waterstralen en dan geloven ze dat hun zonden worden weggespoeld. Nou mij niet gezien, ik deed een stap in de richting van zo’n straal om mijn hand eronder te houden en gleed al bijna uit over het ijs die zich beneden de straal had gevormd. Wel heerlijk om weer even iets te bezoeken voor de ontspanning.

Onze trekking begon, maar na nog geen tien minuten lopen hield mijn knie ermee op en sprongen de tranen in mijn ogen. Dit kon ik met geen mogelijkheid de komende paar uren volhouden. We gingen zitten bij een huisje en daar bedacht onze gids een plan. Hij zou terug naar boven lopen en een plaats in een jeep reserveren voor mij. Dan zou hij in de jeep naar beneden komen en zijn plaats afstaan aan mij. Verschillende jeeps reden voorbij, maar geen van alle stopten. Na ongeveer drie kwartier zagen we een bus onmogelijke bochten nemen en bijna van de klif vallen. We grapten al dat het typisch iets voor hem zou zijn om zo’n bus te regelen. En ja hoor de bus stopte precies voor ons en Govinda sprong eruit. ‘Nou succes!’ Wenste Thirsa mij. Govinda vertelde echter dat de chauffeur niet wist waar hij mij moest droppen dus zouden we met zijn alle de bus moeten nemen. Je had Thirsa’s hoofd moeten zien! Dit ritje kwam zeker in mijn top drie van slechtste busritten ooit. Bij Thirs kwam hij op nummer 1. We zaten helemaal achterin en moesten onszelf schrap zetten bij iedere bocht en hobbel. Helaas konden we niet echt zien wanneer wat kwam, dus leken we net een stuiterbal in de bus. Ik voel de pijn van de klappen op mijn kont nog steeds als ik eraan denk. We passeerden onderweg heel veel groepen die we tijdens de trekking ontmoet hadden, de twee oude dames uit nieuw Zeeland, de aardige Nepalese gids uit Manang, de Denen en bij ons hotel ontmoetten we weer de oude vertrouwde groep Spanjaarden. Die dag heb ik alleen maar kunnen rusten, lezen en genieten van het gezelschap en het mooie landschap om ons heen.

Dag 38 - Annapurna dag 13 Marpha 2670 m.

Vandaag zouden we naar Jomson lopen en vanuit daar zou ik de bus nemen naar Marpha . Nou niet dus. Elke keer als ik dacht dat ik met de bus mee kon, werd die hoop op de een of andere manier de kop ingedrukt. Het landschap was echt prachtig, net een woestijn met op de achtergrond rond de 6000 meters hoge bergen met hun besneeuwde toppen. Mijn knie voelde wel beter aan, maar was verre van hersteld. De eerste paar uur gingen wel, maar later op de dag hinkte ik zo ongeveer verder. Bij wat stijlere afdalingen heb ik ook echt gehinkeld om mijn knie zo min mogelijk te belasten. De laatste anderhalf uur waren zwaar afzien en ik was zo opgelucht dat we onze eindbestemming voor de dag bereikt hadden. Ik had nooit gedacht dat deze trekking zoveel van mij zou vragen, zowel mentaal als fysiek is het zwaar, maar je krijgt er dan ook heel wat voor terug. Doorgaan is de enige optie. Elke keer als ik erdoorheen zit en denk dat ik niet meer verder kan denk ik aan wat mijn moeder me heeft verteld. Een mens is veel sterker dan hij zelf denkt. Je grenzen kun je verleggen, zolang je het maar op een veilige manier doet. Dit dorp ziet er het gezelligste uit tot nog toe. Het doet me een beetje denken aan de straatjes die je ziet bij de film ‘the prince of egypt’, maar dat witter, mooier en vrolijker. We verblijven twee nachten in dit guesthouse en het kon niet beter. Ze hebben een binnentuin waar we de Denen weer zagen en ook andere trekkers hebben ontmoet. Eindelijk ook weer een warme, oké lauwe douche en we kunnen hier ook onze kleren wassen! Die sokken van ons wil je echt niet ruiken blugh.

Dag 39 - Annapurna dag 14 Marpha 2670 m.

Heerlijk bijkomdagje bij het guest house. Het weer begon veelbelovend, maar later betrok de hemel en regende het pijpenstelen. Aangezien mijn knie ook moest rusten heb ik mijn vierde boek uitgelezen. Verder hebben we de 27 jarige Engelsman Nick ontmoet waar we gezellig mee hebben zitten kletsen, kaarten en eten. Ik heb voor het eerst vlees van een Yak gegeten. Dat was weer de eerste keer sinds weken dat ik weer vlees at en ik genoot van iedere hap! Mijn knie voelt al iets beter, maar desondanks weet ik dat het morgen een zware dag gaat worden. Goed intapen en mijn gebruikelijke medicijncocktail innemen must do the tric. Hoop ik.


Dag 40 - Annapurna dag 15 Kalopani 2535 m.

‘It Should take about..maximum 5 hours’. Vijf uur m’n neus! In totaal hebben we deze dag 8 uur gelopen. Ik weet niet hoe mijn knie het überhaupt nog doet. Een dag rust is gewoon veel en veel te kort. De wandeling was weer prachtig, maar jeetje wat duurde hij lang. Weer over duizenden soorten stenen gestapt. Af en toe lijkt alsof er iemand met van die zilveren glitters heeft lopen strooien. Zo mooi, maar zo niet lekker om op te lopen. Op een gegeven moment was de weg ook geblokkeerd door een mega grote graafmachine. Durka en ik liepen even met zijn tweeën voorop, maar we konden dus niet verder, omdat het hele pad was geblokkeerd. Na een aantal minuten hield de graafmachine op en konden we klimmend en klauterend over de bergen inktzwarte aarde heen. Tegen het eind van de middag en net toen onze wandeling eindelijk ten einde kwam, begon het te regenen. Hier is de regen een tikkeltje anders dan in Nederland. De druppels zijn veel groter en vallen dus ook met een grotere vaart naar beneden. Binnen een minuut ben je dan doorweekt. Thank god voor de regenjassen en poncho's. Ook al waren we een paar duizend meters naar beneden gedaald de afgelopen paar dagen, het weer wilde niet echt gezellig meedoen met onze euforie. Die nacht hebben we toch nog met thermo en fleece shirts aan geslapen. Ik kan echt niet wachten totdat we weer lekker in het warme weer zitten, met een jurkje aan en een cocktail in de hand!

Dag 40 - Annapurna dag 16 Ghasa 2010 m.

Yes yes yes! De laatste dag lopen van onze trekking! Met de eindstreep in zicht had ik wel verwacht dat er een boost nieuwe energie door mijn lichaam zou stromen. Helaas, het tegenovergestelde was het geval. M’n linkerknie had het die vorige dag weer zwaar te verduren gehad en mijn energielevel was nog nooit zo laag geweest. Ook deze dag hebben we weer 5 uur gelopen, langs prachtige landschappen, over beekjes en watervallen. Maar mijn god wat was die laatste dag zwaar. Tatopani was onze eindbestemming en ik kon het niet geloven toen het stadje eindelijk voor ons op doemde en groter en groter werd. WE MADE IT! Ik kon wel janken van blijdschap, maar daar was ik toch echt te moe voor. Natuurlijk moesten we een paar trappen op voordat we überhaupt op het bed konden ploffen en die trappen zijn voor mijn knie het ergst van allemaal. Omhoog gaat nog net, maar naar beneden pfff. Ik zou dus zo min mogelijk op en neer moeten lopen. We zakten allebei uitgeput op het bed en konden ons even niet verroeren. Na ongeveer een half uur niet bewogen te hebben, wilden we toch nog even de attractie van Tatopani bezoeken: the natural hotsprings. Nou dat was me toch een grote flop. Het was een commercieel gebeuren waarbij je eerst een douche moest nemen en vervolgens in een van de twee aangelegde baden kon stappen. Heet! En ik vond het er niet zo hygiënisch uitzien dus ik ben alleen maar met mijn voeten erin gegaan. Die laatste avond was heel relaxed. We kwamen de Engelsman en Canadezen weer tegen en hebben voor de verandering nog even gekaart. Niet te geloven dat er al meer dan twee weken voorbij zijn gegaan en we ongeveer 6 uur per dag hebben gehiked! Je keek op tegen de torenhoge bergwanden en ik zat zowaar met maar een laag aan te chillen. Zo warm heb ik het nog niet gehad deze trekking! De volgende dag zou een reisdag worden die weer vroeg zou beginnen.

Dag 41 - Annapurna dag 17 Tatopani 1200 m.

Nou wat een gezelligheid! Het Nederlandse stel Loes en Peter, de twee Canadezen en de Engelsman zaten allemaal met ons in een bus. De busrit was alleen niet zo geweldig. Het was een local bus die ons naar Beni moest brengen en natuurlijk moest die helemaal propvol zitten. We hadden wel een goede plaatst, links middenin en niet weer achterin zoals de laatste horror busrit. Helaas besloot er een dame met een niet al te bescheiden achterwerk dat mijn armleuning wel een goede zitplaats was. Ik werd dus half weggedrukt in mijn stoel en bij elke hobbel of bocht bad ik dat de armleuning het niet zou begeven en ze dus niet met haar derrière mijn hele rechterhelft zou pletten. Help! Gelukkig was onze gids zo goed om haar zijn stoel aan te bieden na een tijdje, zodat ik weer even kon ademhalen en genieten van de rit. Of naja genieten. Ook deze bus schommelde heen en weer en Thirs en ik hebben elkaar soms vastgegrepen als we alleen maar de afgrond konden zien aan ons linkerhand. Zo blij dat ik geen hoogtevrees heb! Vanaf Beni namen we met de twee Canadezen een jeep naar Pokhara. Gelukkig was deze wel een stuk comfortabeler, maar na zoveel uur reizen ben je toch wel blij als je er bent. Het was wel vreemd dat de chauffeur een paar honderd meter stopte en ons eruit wilde zetten. Als we nog verder wilde gaan, moesten we meer betalen. Huh? Nog maar 2 minuten en we zouden voor ons guest house staan! Na een woordenwisseling tussen onze gids en de chauffeur hadden we toch geen keus en werden we eruit gezet. Lekker dan. Lieve Govinda regelde wel een taxi voor ons en na een snel afscheid, verdween hij uit beeld. Even eerder was onze porter Durga uitgestapt om naar zijn familie in Dhading te gaan. Gek als je 17 dagen zo intensief met iemand bent opgetrokken en je voor 99 procent zeker weer dat je diegene nooit meer zal zien. Dus toen waren we nog maar met zijn tweetjes en alweer heel snel met zijn drieën! Nog maar een paar dagen en dan vliegen we naar Bangkok om aan het nieuwe deel van onze reis te beginnen. Maar goed, eerst nog even de avond goed afsluiten met een cocktail bij ‘café Amsterdam’ met het hele zooitje trekkers die we in de bus naar Pokhara weer hadden gezien. Gedurende de trekking hebben we ze toch wel goed hebben leren kennen. Let the party begin!

Dag 42

Afgezien van de smerige namaak bitterballen, was gisteravond een groot succes! Vandaag was weer een reisdag, wat ik niet erg vond want deze keer namen we een tourist bus naar Kathmandu. Vergeleken met de local bussen zijn deze echt heel comfortabel en vooral met heel veel beenruimte. De reis vond ik echt prima en het landschap leek voor mijn gevoel heel anders dan dat we heen kwamen. Wat natuurlijk nergens op slaat, maar met de zon is alles anders en mooier. Eenmaal aangekomen met de bus had ik zin om mijn benen te strekken en naar ons oude guest house te lopen. Ondanks dat ik bij god niet wist welke kant ik op moest. Thirs zou een taxi nemen, maar kwam uiteindelijk toch ook lopend en iets later aan. Blijkbaar had ze geen geluk met de taxichauffeurs en konden ze het guest house niet vinden. Nu zit ik even heerlijk te genieten van mijn favoriete drankje: banana lassi. Een soort van bananen milkshake maar dan met yoghurt. Genieten dit! Nu heb ik dus mijn reisdagboek weer helemaal bijgewerkt en ga ik even genieten van het feit dat we deze trekking maar toch even voltooid hebben! Weliswaar met diepe dalen en hoge pieken (letterlijk en figuurlijk), maar jeetje dit ga ik echt nooit van mijn leven vergeten! Ik ben blij dat ik wel een reisdagboek heb bijgehouden want het lijkt net of we een heel jaar van seizoenen in twee weken hebben meegemaakt. We hebben ons door de brandende zon, wind, regen, sneeuw en kou voortgeploeterd en uiteindelijk onze eindbestemming (voor mij dan strompelend) gehaald! Stiekem ben ik best wel een beetje trots op onszelf.