motortour, diner bij tl licht en rijst als ontbijt

Dag 8

Thirsa voelt zich helaas heel beroerd. Ze moet nu echt rusten en uitzieken. Desalniettemin had ik wel zin om iets te doen, dus ging ik alleen op pad. Na nog geen 5 minuten lopen werd ik aangesproken door een lokale gids. Normaal zou ik dat niet doen, maar toen hij zei dat hij alleen maar fooi verwachtte, dacht ik, ach waarom ook niet. Hij bracht me naar plekken waar ik anders echt nooit geweest was. We hebben bijvoorbeeld een mini Taj Mahal gezien, die Thirs en ik een andere dag compleet gemist hadden. Ook vertelde hij van alles over de stad en haar mensen zelf. De soorten tempels die je hier ziet zijn onderverdeeld in 3 soorten: een Pagoda (Nepalees), een Shi umara (Indiaas) en een stupa (Tibetaans). Verder vertelde hij wat meer over de hindoeïstische godsdienst. Over de drie belangrijkste goden en hoe je ook die dan kan herkennen in de tempels. Na een tour van bijna 4 uur gingen we nog even wat drinken en vertelde hij over zijn eigen leven. Zijn naam was Hari en hij werkt al 20 jaar als zelfstandig gids in Nepal. Hij heeft een een vrouw en 2 kinderen die hij moet zien te onderhouden. Er zijn meerdere bevolkingsgroepen zoals in elk land, maar hier zijn er ook zoveel verschilede etnische groepen en kasten. De rijken Nepalezen hebben warm water en een auto. De gemiddelde Nepalees heeft een dak boven zijn hoofd, koud water en een scooter. Als je dat vergelijkt met Nederland, zet dat jezelf wel weer aan het denken. Een goedkope auto is hier ongeveer 12000 dollar. Dan heb je echt geen nieuwe, maar een zoveelste hands geïmporteerde auto. De reden hiervan is, dat Nepal zelf geen autoproductie heeft. Ze moeten alles importeren en de regering rekent hier meer dan 200% belasting over! Dat is dus heel veel geld voor een doorsnee Nepalees. Desondanks zie je wel veel vrolijke en nieuwsgierige gezichtjes op straat. Ze weten niet beter en missen dus niets.

Na de Tour ben ik bij Thirs gaan kijken, maar het ging nog niet echt beter. Dus ben ik voor het eerst in mijn leven alleen een bar binnen gelopen. Dat was toch best wel een drempel die ik over moest, maar na een whatsapp peptalk van Robin, dacht ik, doe niet zo moeilijk, als je het niet leuk vind ga je gewoon weer weg. Uiteindelijk ben ik in een soort van Ierse pub beland waar ze life muziek hadden. Ik genoot van de muziek en m’n cocktail na ongeveer een kwartier kamen er 4 chinezen naast me kwamen zitten. ‘ Why are you sitting alone? Can we join you?’ Okay nou zo makkelijk ging dat dus. De gesprekken waren niet echt hoogwaardig te noemen, maar dat hoefde ook helemaal niet. Twee van de vier spraken een beetje Engels en die andere twee echt geen woord. De Engelse namen waren: Jackie Chan en Winnie (the pooh). Tja waarom ook niet. Heb het echt heel gezellig gehad en op een gegeven moment trok het stilste niet Engels sprekende Chinese meisje me zelfs mee de dansvloer op! Het was ook wel handig dat ik nieuwe vrienden had gemaak, want natuurlijk vergat ik m’n jas en kwamen ze die nog hollend achter me aan brengen. Typische en perfecte afsluiting van de dag!

Dag 9

Vandaag moesten we dan toch echt ons hostel uit. Ik weet niet of jullie hebben meegekregen wat er op het vliegveld van Kathmandu is gebeurd, maar door een buiklanding van een van de toestellen van Turkish Airlines, was het een paar dagen niet mogelijk om het land in of uit te gaan. Voor ons betekende dat, dat het iedere dag maar de vraag was of we konden blijven. Als er weer vliegtuigen konden landden, zouden nieuwe gasten arriveren die al gereserveerd hadden. We hadden geluk gehad tot vandaag. Gelukkig hadden we vrienden gemaakt met een van de mensen die daar werkte. Zijn naam is Tilak en toen ik alleen zat te ontbijten en hem vertelde dat we hier helaas weg moesten, nam hij me mee naar een hotel, niet eens 20 meter verderop. De mensen die daar weer werken zijn vrienden van hem en daardoor zouden we voor een leuk prijsje hier een paar dagen kunnen blijven. Ik had de knalroze kamer gezien en was gelijk verkocht. En nee dat lag niet aan de kleur haha!

Thirs en ik hadden besloten om onze trekkingen te bevestigen bij een man die we al eerder hadden ontmoet. Hij heet Shiva en is zelf een Nepalees, maar heeft een Nederlandse vrouw. Gelukkig voelde Thirs zich al wat beter en kon ze ook bij het gesprek zitten. Nadat we alle details hadden besproken zaten we nog heel lang met hem te kletsen over van alles en nog wat. Nu zit ik lekker in het hostel en heb ik net m’n dagindeling voor morgen gemaakt. Achterop de motor bij tourguide Hari de Kathmandu Valley ontdekken! Mam vergeef me, ik had dat van die motor nog niet verteld, klein detail. Maar als je dit leest, betekent ‘t dat ik nog leef!

Dag 10

WAUW! Dat was het meest angstaanjagende, levensbedreigende, geweldigste ritje ooit! Om 10:00 stond ik klaar voor het hostel te wachten op Hari. Daar kwam hij aan op de motor, maar ik zag geen tweede helm. Huh? Blijkbaar moesten we die nog ergens ophalen en deze motor ruilen voor een andere tourmotor. Ik zat dus 1 minuut op de motor zonder helm in die verkeersregeloze chaos. Dat was echt doodeng en dan duurt een minuut best wel lang. Toen we eenmaal de motor hadden geruild en ik veilig en wel m’n helm op had begon de tour. Je kon wel merken dat hij dit vaker had gedaan (gelukkig). Eerst sjeesden we door de drukke binnenstad. Vervolgens kwamen we bij de grootste stupa van Nepal waar Thirs en ik al is eerder waren geweest, maar dan bij schemering. Nu zag ik het gevaarte in daglicht en dit had ook echt wel iets bijzonders. We vervolgden onze tour en eindelijk zag ik een stukje groen. Woehoe even weg uit de meurende, luide, vieze maar geweldige stad en genieten van wat Nepal nog meer te bieden heeft. We klommen steeds hoger en hoger en de wegen werden steeds slechter en de bochten steeds scherper. Ik moest me goed vasthouden om er op te blijven zitten. We kwamen aan in een van de oudste stadjes in de vallei en je keek je ogen echt uit. Alsof je terug in de tijd gaat en op een filmset bent beland. Veel huizen zijn nog van hout en hebben geen glazen ramen. Twee vrouwen wasten zich bij een put, omdat dat de enige waterbron hier is. Wat ik ook wel gek vond om te zien was dat af en toe je een supermooie huis tegenkwam. Hari vertelde dat 90% van die bewoners naar het buitenland is gegaan om daar te werken en vervolgens hun droomhuis bouwen in hun geboortedorp. Wat een contrast binnen een paar 100 m4! We reden door en ik heb wel een stuk of 100 bijna aanrijdingen gehad. Eigenlijk gewoon bij elke 2 haarspeld bochten. De wielen kwamen echt zo dicht bij de afgrond dat ik constant dacht; waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Aan de andere kant, miljoenen Nepalezen doen dit dagelijks zonder helm dus ik moest mezelf dwingen om er niet al te veel bij stil te staan en te genieten van het uitzicht. Al was dat af en toe onmogelijk als je een grote lokale bus op je af zag komen en wij bijna in de berm/ afgrond werden gedrukt. Uiteindelijk kwamen we bij een niet toeristische viewpoint aan en hebben we wel anderhalf uur daar van het uitzicht genoten. Ik had volgens Hari een goede Karma, omdat we heel mooi uitzicht hadden op een paar van de hoogste bergen van de wereld met hun besneeuwde toppen. Als je goed keek kon je zelfs het puntje van de Mount Everest zien. Vet cool! Hij vertelde ondertussen over zijn familie en dat hij was uitgehuwelijkt. Blijkbaar is dat heel gewoon en hebben ongeveer 50% van de Nepalezen een gearrangeerd huwelijk. Dat is binnen de westerse cultuur echt niet meer voor te stellen en hier is dat nog heel gewoon. We reden verder voorbij een hotel wat ‘at the end of the world’ heette, wat op zich best wel een toepasselijke naam is. Eenmaal op de terugweg vlogen we het landschap voorbij. Dit keer kwamen we ook op de snelweg en daarmee vergeleken waren die haarspeldbochten niet eens meer zo erg. Ach ja ik ben weer heel teruggekomen en de doodsangsten waren de trip meer dan waard!

Dag 11

De dag van mijn eerste trekking. Dit zou een tweedaagse trekking worden naar Dollu. Een plaatstje in het zuid westen van de vallei, die nog maar weinig reizigers ontdekt hebben. Thirs voelde zich gelukkig al ietsje beter, maar was nog niet klaar voor een trekking, dus had ik deze trip in m’n eentje gepland. Om 9 uur ’s ochtend werd ik opgehaald door m’n nieuwe gids. De 21 jarige Rajesh. Dit was mijn eerste ritje in een lokale bus van Nepal. Ik werd gelukkig voorin gepland naast een oud dametje. Achter me zaten ze tegen elkaar aangeplakt en schommelde de bus heen en weer over de onverharde wegen. We moesten een keer overstappen en na een wandeling van ongeveer 5 minuten kwamen we aan op de plaats van bestemming. Ik had al geschreven over de diverse moderne huizen die ik gister was tegengekomen. Nou in zo’n huis sliep ik dan. Had zelfs m’n eigen kamer met een slot erop. Luxe! Het hele huis was roze geschilderd van binnen en van buiten, dus het deed me een beetje denken aan m’n oude kamertje in Beverwijk. Het gezin bestond uit een vader, moeder en twee dochters. Ze spraken alleen echt geen woord Engels. Het was tijd voor de trekking. We zouden eerst zo’n 3 uur de berg op klimmen en dan in 1,5 uur dezelfde weg terug nemen. In het begin viel de beklimming wel mee, maar na een half uur ging het echt stijl omhoog en moest ik om de paar minuten weer even op adem komen. Nadat we de top (tenminste ik dacht dat dat de top was) hadden bereikt gingen we lunchen: brood met honing en pindakaas! Daar was ik nou net aan toe! Vervolgens deelde Radjes doodleuk mee dat we naar de top van een andere berg zouden gaan, echt zoooo ver van waar wij stonden. Ik werd al moe als ik er naar keek. Oké verstand op nul en gaan. Normaal drink ik niet veel op een dag maar in die paar uur had ik al bijna 2 liter gedronken. We kwamen bij een trap die ons eerst omlaag leidde en vervolgens honderden (serieus niet overdreven) trappen omhoog ging. We kwamen de eerste toeristen tegen in uren en die hadden het al opgegeven. Hun groep zou zo wel terug komen. Nou dat beloofde wat. Een voor een kwamen we ze tegen en haakten ze af. Niet denken, alleen naar beneden kijken en voetje voor voetje doorgaan. Na een voor mijn gevoel oneindige tocht kwamen we aan op de top. Net daarvoor kwamen we een monnik tegen die blijkbaar deze hele voettocht had afgelegd op z’n teenslippers. Kom ik aan met mijn wandelschoenen type B, ahum. Je had alleen geen geweldig uitzicht, want die werd belet door de bomen, dus rustten we even uit en begonnen we aan dezelfde weg terug. Die ging een stuk sneller, maar toen pas besefte ik hoe hoog we geklommen waren. Op de heenweg lette ik vooral op mijn voetstappen, maar nu kon ik af en toe ook om me heen kijken. We zagen onderweg ook nog de uitwerpselen van een ‘wild cat’. Ik werd uiteraard gelijk nerveus, maar Rajesh verzekerde me dat ze alleen maar heel erg bang zijn voor mensen. Een paar keer hoorde we wat ritselen in de bosjes en werden we heel stil, maar elke keer eindigde het in ‘it’s a bird’ wat tegelijk teleurstellend als geruststellend was. Eenmaal terug aten we in het huisje met het complete gezin. De stroom was alleen net voor etenstijd uitgevallen. Dat gebeurt hier elke dag voor een paar uur. Er is gewoonweg niet genoeg elektriciteit dus dan besluit de regering voor een paar uur om de stroom af te kappen. Every single day. Weer eens wat anders; met een draagbare tl licht dineren. Het eten was Dal Bhat. Dat is de traditionele maaltijd van de gemiddelde Nepalees. Het bestaat uit rijst, groente, aardappelen en linzensoep. Dit dan iedere keer 2 keer per dag. Behalve op feestdagen, die Nepal gelukkig aan overvloed heeft. De meeste ingrediënten komen uit eigen grond. Rond 9 uur ging iedereen naar bed en dat is echt dood normaal. De dagen beginnen hier om half 6.

Dag 12

Mijn ontbijt was hetzelfde als mijn avondeten die vorige dag. Rijst met groente en aardappelen dus. Even wennen is het wel. Die dag was de trekking minder zwaar met minder grote dalingen en stijgingen. Thank god, want ik voelde m’n kuiten echt al heel erg. We liepen langs een dorpje en bezochten de heilige berg met een Shiva (een van de belangrijkste goden van het hindoeïsme) in een grot. Toen ik daar eenmaal was vond ik het best wel raar om zo’n oude grot te zien...met een stopcontact en sierverlichting, maar goed. Daarna bezochten we een monastry. De echte fanatieke boeddhisten hier in het land sturen hun tweede zoon of dochter daar naartoe. Ze worden dan opgeleid tot monniken en nonnen. Ze worden sporadisch opgezocht door hun ouders waar ze een speciale ‘parents visiting room’ hebben. Elke dag leer ik steeds weer een beetje meer over de cultuur, de religies en het dagelijks leven hier.

Zo ook die avond, want toen aten we met Shiva en zijn vrouw Ilse. Ze hebben twee kinderen die drietalig worden opgevoed. Nederlands, Nepalees en Engels. Super handig! Ilse vertelde ons heel veel over haar leven hier, het goede, maar ook de moeilijke kanten. Ze werkt op een Nederlandse school hier en zet ook nog eens allerlei vrijwilligersprojecten op. Door haar ben ik ook heel anders gaan denken over dat soort werk. Het is helemaal niet zo makkelijk om een project op te zetten en als het dan eenmaal werkt, moet je ook weten wanneer je moet vertrekken. En waar ligt de grens van helpen en jouw gebruiken en gewoontes opdringen. Wat is goed voor die mensen daar? Wat heeft er zin en wat niet? Het was een heerlijke avond en we waren blij dat we een kijkje hebben mogen nemen in het functioneren van een multicultureel gezin.